Zbrodnia sądowa cz.2. (Z-2)

Fragment kasacji:

„Na rozprawie odwoławczej w dniu 1 lipca 2008 roku Sąd Okręgowy w Krakowie, z wniosku Prokuratora Sąd postanowił „… dopuścić dowód z akt zawnioskowanych przez prokuratora (tj. akt sprawy V Ds. 64/07/S Prokuratury Okręgowej w Krakowie, Wydział Przestępczości Gospodarczej prowadzonej przeciwko …

Na rozprawie odwoławczej w dniu 14 października 2008 roku Sąd Okręgowy ponownie postanowił „… dopuścić dowód z akt o sygn. III K 199/08 przeciwko JG i innym…”.

Z treści tych postanowień wypływa oczywisty wniosek, że Sąd przeprowadził dowód z rzeczonych akt (różnica w sygnaturach wynika prawdopodobnie z faktu wniesienia w okresie pomiędzy 1.07.2008 r. a 14.10.2008 r. w tej sprawie aktu oskarżenia do Sądu). Niestety oskarżony i prawdopodobnie także jego obrońca nie miał żadnego kontaktu z tym dowodem. Na żadnej z rozpraw odwoławczych akta te nie znalazły się na stole sędziowskim. Oskarżony, pomimo prób wglądu w te akta w sekretariacie sądowym, wglądu do nich nie uzyskał. Nie miał więc żadnej możliwości do ustosunkowania się do tych dowodów.

Oczywistym jest, że Sąd Okręgowy w Krakowie naruszył w sposób rażący dyspozycję przepisu art. 394 par. 2 kpk, art. 410 kpk i art. 452 par. 1 kpk. Całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, o którym mowa w art. 410 kpk w zw. z art. 458 kpk to okoliczności wynikające z dowodów przeprowadzonych bezpośrednio na rozprawie, odczytanych na rozprawie protokołów, odczytanych na rozprawie protokołów czynności przeprowadzonych przez sędziego wyznaczonego lub sąd wezwany oraz dowodów ujawnionych bez odczytania. O żadnym ze wskazanych sposobów ujawnienia okoliczności, a wynikających z dopuszczonego dowodu nie można mówić w niniejszej sprawie (brak jakiegokolwiek zapisu w protokole z rozprawy odwoławczej w tej kwestii poza postanowieniem o dopuszczeniu dowodu z akt).  Jeżeli natomiast przyjąć, że  okoliczności te zostały na rozprawie ujawnione i nie stały się podstawą wyrokowania Sądu w sprawie, to oczywistym jest, że postępowanie obarczone jest błędem oparcia wyroku na części materiału ujawnionego.  Ponadto Sąd Okręgowy rozstrzygnął bez kontaktu ze źródłem dowodowym (świadkowie JG i MM) w kwestii wiarygodności tych źródeł bez kontaktu z tymi źródłami (zeznania tych świadków stanowiły jeden z podstawowych materiałów dowodowych, w oparciu o który Sąd meriti wydał wyrok, a Sąd Okręgowy Odwoławczy wyrok ten utrzymał w mocy).

W materii tej podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z 06.01.2005 r. sygn. V KK 337/04 (opubl. Legalis)

„… Nieprawidłowe jest uzupełnianie dopiero w instancji odwoławczej postępowania dowodowego przez ujawnianie - nawet z odczytywaniem w obecności stron - protokołów wyjaśnień złożonych w innym postępowaniu - przesłuchanych tam w roli oskarżonych - przez osoby, które jako świadków przesłuchano przed sądem pierwszej instancji, bez sięgania do tych protokołów mimo wiedzy sądu meriti o ich istnieniu, i dokonywanie - jedynie przez pryzmat ujawnionych protokołów - przez sąd odwoławczy oceny wiarygodności owych źródeł dowodowych bez zetknięcia się z nimi w sposób bezpośredni. Przesłuchiwanie zaś dopiero w sądzie odwoławczym bezpośrednio tych świadków w aspekcie tego, co oświadczali jako oskarżeni w swoim procesie, wykraczałoby poza granice wskazane w art. 452 § 2 KPK…”. „

A to fragment wyroku Sądu Najwyższego RP w tej sprawie cd..

„W kategoriach naruszenia prawa oskarżonego do obrony należy ocenić także sytuacją procesową, związaną z rzekomym uzupełnieniem przewodu sądowego w postępowaniu odwoławczym, przez przeprowadzenie dowodu z akt sprawy Sądu Okręgowego w Krakowie, oznaczonej sygn. III K 199/08, sprawy liczącej 91 tomów akt. Akta te udostępnione bowiem zostały Sądowi odwoławczemu, na okres ok. 3 tygodni, po pierwszej rozprawie i odesłane przed rozprawą z dnia 14 października 2008 r. Ponadto, gdyby nawet założyć, że okres na jaki akta te udostępniono do wglądu, był wystarczający do dokonania analizy zawartego w nich materiału dowodowego w zakresie niezbędnym do rozpoznania apelacji w niniejszej sprawie, to uzasadnione wątpliwości wywołuje fakt, czy wszyscy sędziowie ze składu orzekającego w dniu 14 października 2008 r. mieli możliwość zapoznania się z tymi aktami. Sąd Okręgowy postanowił bowiem dopuścić dowód z przedmiotowych akt na rozprawie w dniu 1 lipca 2008 r., na której orzekał w innym składzie niż na rozprawie w dniu 14 października 2008 r. Nowy skład Sądu, na skutek wyznaczenia sędziego SO Kazimierza Wilczka, zamiast uprzednio zasiadającej w tym składzie sędzi SR Anety Mansfeld, wyznaczony został w dniu 10 września 2008 r., a więc tego samego dnia, w którym akta odesłano „po wykorzystaniu” (por. k. 1604, k. 1614 i k. 1619).

W opisanych warunkach brak podstaw do uznania, że ponowne odnotowanie w protokole rozprawy z dnia 14 października 2008 r., postanowienia o dopuszczeniu dowodu z akt, którymi Sąd już nie dysponował, odpowiada wymaganiom określonym w art. 452 S 2 k.p.k. Przede wszystkim podkreślenia wymaga jednak fakt, że żadnych szans na zapoznanie się z dowodami zawartymi w tych aktach, nie miał ani oskarżony ani obrońca wyznaczony dla niego z urzędu. Nie ulega zatem wątpliwości, że zaskarżone orzeczenie Sądu odwoławczego wydane zostało zarówno z rażącym naruszeniem zasady przewidzianej w art. 410 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k., mogącym mieć istotny wpływ na jego treść jak i z rażącym naruszeniem prawa oskarżonego do rzetelnego procesu.

Konieczne jest podkreślenie, że w polskim systemie karnym, wyrażone w art. 6 k.p.k. prawo oskarżonego do obrony (zarówno w sensie materialnym jak i formalnym), ma charakter podstawowej gwarancji procesowej, a ponadto jest zasadą rangi konstytucyjnej (por. art. 42 ust. 2 Konstytucji RP). ”

  Istotą zarządzania tym procesem sądowym było sprowokowanie i nakłonienie składów sędziowskich do realizacji zbrodni sądowej tak przez prokuraturę kreującą fikcyjne dowody jak i przez oskarżonego odgrywającego głupawego i naiwnego  frajera, co bez adwokatów na sali sądowej występuje.

Zarzuty kasacyjne muszą być wypracowywane już podczas postępowań I i II instancji w sposób metodyczny. I najskuteczniejszym elementem kasacyjnym jest norma konstytucyjna stosowana bezpośrednio. Jak dla tego przypadku, gdzie Sąd Najwyższy RP w ustnym uzasadnieniu reagował wręcz emocjonalnie na taki obraz sądownictwa jaki mu przyszło oceniać.

Ten proces ukazuje całokształt funkcjonowania sądów w Polsce. Dowody materialne, zeznania świadków, dostęp do akt sprawy, etc – to tylko scenografia o charakterze iluzji. Składy sędziowskie wg własnego widzimisie uznają co winno być w aktach i kiedy. No i po co komu to potrzebne. A pytanie jest prozaiczne, kto naprawdę tworzył protokoły z rozpraw, zestawienie dowodów, ich pozyskiwanie, etc?

Prawo? A komu to potrzebne;- mam pieczątkę i togę [obojętnie jaką]  to ja jestem prawem.

   Zbrodnia sądowa jest de facto wypełnieniem orzecznictwa w RP od dziesiątków lat. Lecz w wolnej Polsce [po 1989r.] stanowi narzędzie do likwidowania całych grup społecznych z dyskontowaniem zasady odpowiedzialności zbiorowej [np. rodziny, wspólnicy, znajomi, …].

Witajcie w państwie prawa. I zadaj sobie pytanie czytelniku: a jak Ty byś rozegrał konfrontację na sali sądowej przy takiej scenografii i takim odegraniu ról?

	qwerty
	30 marca 2025 23:00